nilgün marmara

Nilgün Marmara, 13 Şubat 1958 doğum 29 yaşında intihar eden Türk şair .bu kadını saatlerce araştırdım ama konu anlatmak olunca kelime bulamıyorum.Sigara içmenin yakıştığı kadındır Marmara .

yanlış hatırlamıyorsam yavaş yavaş delirdim kimse fark etmedi demiştir intihar notunda. ah be ablam, inan hepimiz yavaş yavaş deliriyoruz. tek değildin. belki yalnızdın ama asla tek değildin. pardon, o söz ipek ertürk'e aitmiş.

ölümünü betimleyenler onun evinden atladığı sırada bir kuş gibi süzüldüğünü söylerler, şaka değil. ve cesedini görenler yüzünde bir mutluluk vardı demişlerdir. belki de huzuru gerçekten bulmuştur. atlıyorsa vardır bir bildiği nilgün marmara'nın o derece inanırım.

Nilgün'süz Marmara'da yaşanmıyor valla

(bkz: slyvia plath)

bu dünyadan erken giden şairlerden biri. sylvia plath den etkilenmiştir. seyhan erözçelik , cemal süreya ve ece ayhan gibi isimlerle yakın arkadaştı.cemal süreya kendisine zelda demekteydi.

ben bu kadar kötü bir dünyada yaşayamam deyip intihar etmiş şairdir. sağlam dizeleri vardır. kendisini okudukça içindeki bunalımlı ve karamsar havayı ta içinizde hissedersiniz.

ben çirkinim, hoşçakalın. nilgün marmara

"okadar güzelsin ki kuş koysunlar yoluna" dediğimiz herkes gitti be marmara. ya kuşları sevmiyorlar ya şiirden anlamıyorlar. üzücü

"maskelerinizi kuşanıp,yalanlarınızı çoğaltın. hepiniz mezarısınız kendinizin." çünkü bazen yaptıklarımızla bazen yapmadıklarımızla her gün biraz daha öldürüyoruz kendimizi.

"sizi sevmekten ölüyorum bayım."

(bkz: slyvia plath) hakkında tez hazırlayıp onun gibi ve ondan genç olarak ölmeyi tercih eden bu nedenle önce slyvia ablamızı okumak istememe neden olan yazar. (bkz: everest) yayınlarında (bkz: defterler) adında onun bıraktığı bir çok günlük yazıları ve notları yayınlandı yakın bir tarihte.

"erken vazgeçişlerim vardı benim seninse erken tükenişlerin ve gece uygun değildi beklemeye yine de bekledim... avcumda unutulmuş binlerce gölge yeraltında öldürülmeyi bekledim günışığı vururken gözüme ölmeyecektim katilim yoktu, katilim çok..."

" biliyorum, bir gün dayanamayacak küçük kalbim. arkamı dönüp güvendiğim ve inandığım her şeye veda edeceğim. "

"benden sonra kuşlara iyi bakın.."

"ben senin merak ettiğin, içinde ne olduğu belirsiz bir parantezim."

"burada daha ne kadar öleceğim? yeryüzüyle gökyüzünün aracısı olarak bulutu haraca kestiğiniz yerde? ben size alışamam."

aldırma 128,senin hüznünü yüzüme gizledim.

''çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi. yiten bu işte!''

"sizi sevmekten ölüyorum bayım."

pek az zamanı kaldı bu zora koşulmuş bedenimin, olduğum gibi ölmeliyim, olduğum gibi... tüy, kan ve hiçbir salgıyı düşünmeden, kesmeliyim soluğunu doğmuş olmanın!

"bir sabah, bedenimin tüm hücrelerini ele geçirmiş bir acıyla uyanıyorum, bundan böyle, nereye baktığı bilinmeyen gözlerinizle her karşılaştığımda katlanacak bir acıyla. "

hakkında bir çok soru işareti bırakıp bu dünyadan ayrılan güzeller güzeli 128. zelda,bu gece yine seni anıp neler hissettiğine bir parça daha yakın olmak için pencere kenarında süzülüşünü düşünerek biraz acı ve biraz güçle sana bakıyorum. çok uzaklarda,çok soruyla,tünediğin o merdivenlerde,ece ayhanın yanında bulunduğun o fotoğrafta çok güzelsin.biliyor musun ben de "kafatasımın içini bir küçük huzur adına aynalarla kaplattım."

"bana fikrimi sormadan, beni var eden bu doğayı ve tanrıyı yok edemediğim için sadece kendimi yok ediyorum."

"biliyorum, birgün dayanamayacak küçük kalbim arkamı dönüp güvendiğim ve inandığım her şeye veda edeceğim."

"hayatın neresinden dönülürse kârdır."

ülkem yok, cinsim yok, soyum yok, ırkım yok; ve bunlara mal ettirici biricik güç, inancım yok. hiçlik tanrısının kayrasıyla kutsanmış ben yalnızca buna inanabilirim, ben. yere göğe zamana denize kayalara ve kuşlara da dokunan aynı tanrı değil mi?

"nasıl da biçilmiş kaftan ölüm bu solgun yürek için."

bu dünyaya iyi ki gelmiş ve duygularını kaleme alarak biz okuyucularının yüreklerine dokunmuş kadın. 29 yaşında intihar etmesi bir yana, eserlerinin yayımlandığını görmeden bu dünyaya veda etmesi de beni müteessir etmiştir. keşke çok kullanılmış bir zamanın gözlerini kapattım demesine hacet kalmadan kadri bilinseydi belki o zaman biraz daha yaşamayı tercih edebilirdi. hep karamsar dizeleriyle anılıyor oysa ki kendisi de bu duygularla yoğun savaşlar vermiştir zannımca. "kov karaduygulu olasılığı bilincinin gücüyle biçimleri kesikler yaratmadan tininde- yeni çiçek dürbünleri bul ertesinde düş kırıklığının gizlenmişlerse senden, kur öz yaratısını saflığının." ben ne zaman umutsuzluk içinde boğulsam kendisinin bu satırlarını aklıma getiriyorum. her şeye rağmen yeni baştan inşa ediyorum en saf halimi, en azından buna gayret ediyorum. bir de hayatın bir kuşüzümü kadar ufak olduğu bir dönemde birisini yabancıların en yakını hissedebilmek ne kadar özel. dünyada bu özel hisler hâlâ hak ettiği değeri göremiyor nilgün abla, burası maalesef bıraktığın gibi. tüm şiirlerini kronolojik olarak daktiloya çekilmiş şiirler kitabında okuyabilirsiniz.

--- spoiler --- "burada daha ne kadar öleceğim? yeryüzüyle gökyüzünün aracısı olarak bulutu haraca kestiğiniz yerde?" --- spoiler ---

"kuramadığım güzelliklerin sessiz görünümü, ulaşılamayanın boyun eğen yansısı, sevda ile seslenir sizlere!"

"hayatın neresinden dönülse kardır"

Eşi; "şiir yazdığını bile bilmezdim bir kenarda pıtır pıtır bir şeyler yazardı." demiş vakti zamanında.

--- alıntı --- Sevmiyorum kuş seslerini ve seslerinin açıklandığı, açığa çıktığı sabaha karşıları. Kuşlar, sabahlar, gün ağacına tırmanırlar ve her rengin böylesine özdeşlik bulması tiksinç! --- alıntı --- Sadece bu sözüyle kendisinin peşin sıra koşabilirim dediğim şair. Bir gün buluşalım güzel ablam, mümkünse o merdivenlerinin yanında. Çok ihtiyacım var sana, tek sen anlarsın gibime geliyor.

Nilgün Marmara'nın intiharından sonra eşinin "Şiir yazdığını bile bilmezdim, bir kenarda pıtır pıtır bir şeyler yazardı" demesini atlatamıyorum.. hayatınızı paylaştığınız insanla aslında hiçbir şey paylaşmadığınızı öğrenmek ne kadar acı verici

13 Ekim 1987 'hayatın neresinden dönülse kardır.' diyen kadının yaşama sırtını döndüğü gündür. -Tanrı onlara ışığı verdi ama onlar karanlığı yeğlediler. -Kentlerin havaalanlarından çok düşalanlarına gereksinimi var. -Biz niye kendi zamanlarımızı yaşayamıyoruz, niye hep başka zamanlar ve hep başka kendimiz? -Ey iki adımlık yerküre, senin bütün arka bahçelerini gördüm ben! -Burada daha ne kadar öleceğim? yeryüzüyle gökyüzünün aracısı olarak bulutu haraca kestiğiniz yerde?

Hikayesini yine buradan okuduğum, anlaşılamadan hatta anlaşılmaya çalışılmadan hayattan kopup giden kadındır. Günün birinde anlaşılamadan gideceğimi düşünüyorum. Garip olansa bundan değil de sevdiğim insanların bu şekilde gitmesinden korkuyorum. İçlerindekini göremeden, anlaşılmamanın verdiği yalnızlık ve mutsuzlukla gitmelerinden korkuyorum.

"Çok yalnızım, mutsuzum Göründüğüm gibi değilim aslında Karanlıklarda kaybolmuşum Bir ışık arıyorum, bir umut arıyorum uzun zamandır Aradıkça batıyorum karanlık kuyulara Kimse duymuyor çığlıklarımı Duyan aldırış etmiyor çekip kurtarmak istemiyor Bense insanların bu ilgisizliği karşısında ilgiye susamışım Ümidimi yitirmişim Biliyorum bir gün dayanamayacak küçük kalbim Arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim her şeye Veda edeceğim." Vaktinin geldiğini düşündüğünde, dediğini yapıp veda etmiş her şeye. Ben onu şiirleriyle tanıdım ama hikâyesini asla unutamıyorum. İyi ki bu topraklardan geçmiş.

Bugün Nilgün Marmara'nın ölüm yıldönümü. Bu kadar çok saygı duyup bu kadar çok üzüldüğüm nadir insanlardan biri. Umarım gittiği yerde mutludur, aradığı huzuru bulmuştur. "Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi. Yiten bu işte! Bu tükenişle hiçbir yeni yaşama başlanamaz..."

içine içine çağlayan bir nehir, ruhu şad olsun.

Nilgün Marmara intihar ettikten sonra eşi; “Şiir yazdığını bile bilmezdim, bir kenarda pıtır pıtır bir şeyler yazardı.” demiş. İşte bu kadar basit her şey. Anlaşılamamak; birbirine en yakın iki insanın arasındaki en derin uçurummuş.. (alıntı)

Bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu. Hep böyle mi bu? Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum, kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer... Kafatasımın içini, bir küçük huzur adına aynalarla kaplattım, ölü ben'im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden! Paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben. Oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir. Niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına? "Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna" bir çocuk demiş. Bazı insanların vedası çok erken gelir size. O insanı tanımamış olsanız bile. Benim için öyle bir kadınsın Nilgün Marmara. Ruhu hayattan vazgeçen bir insanın yaş doldurması o kadar mantıksız gelmiş ki ona 29unda vazgeçmiş yaş doldurmaktan :) Ama olsun kısacık ömrüne sığdırdığı sınırsız çelişki ve bu çelişkilerinin doğurduğu hisli cümleleri ile bir Nilgün Marmara geçti bu dünyadan…

"biz rengin değil ara rengin peşindeyiz" gerçek bilinsin, diliyoruz düz, eğri, çapraz ya da değirmi güzeldir açığa çıkışı yüreğin sen bil ki, ben de seveyim ve doğruluruz her karanlıkla sarsılmanın yakın imgesinde yüreğin burkulması göz dayanıksızlığı aşk azlığı açılır ve kapanmaz tarihin yakut yarası ılık bir süzülüşle geri dön hayat bırakma yeryüzü salına tünemiş pek kara kuşlar örtsün bakışımı görmek acısı sürsün pencere tutsağının düşsün hayatı suya aşk küçük bir kilimdir duvarlarıyla sayılan küçük bir deniz sevgili küçük ölüm dur ayaklarının altını anlayalım kaşlarını, eksik kalan yerlerini karlar kraliçesini ev içlerinin tarihin sonsuz noktalama işaretlerini de kaçalım kalık çalıkuşundan ve daha nelerden ülkemizin kırmızı kayığıyla o döker yine suçunu örtse de sisle ayıbını gece gece; ipek dokusu çözüldüğünde ellerim: eksik cennetim benim gerçek yasaktır "ben babamın yuvarladığı çığın altında kaldım" çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi yiten bu işte çok kullanılmış bir zamanın gözlerini kapattım -Nilgün Marmara

"Ey iki adımlık yerküre senin bütün arka bahçelerini gördüm ben." Arkasında bu sözü bırakarak bu dünyadan kendi isteğiyle göçüp gitmiş şairimiz. "Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum, kendime bir yer edinemiyorum, kendime bir yer..." sözüyle de beni kendine bağlamıştır.

(bkz: intihar eden şairler) (#3950357)

Bak bu yara annemden, işte bu babamdan, buradaki ilkokul öğretmenimden, haaa şu en derin olan mı onu ben açtım bilmeden.. En çok da o acıtıyor canımı, en çok o kanıyor.. Nilgün Marmara

İntihar ettikten sonra , Şiir yazdığını bile bilmezdim. Bir kenarda pıtır pıtır bir şeyler yazardı.diyen eşine bir şiirinde ; Yabancıların en yakınıydın sen!diye seslenmişti Nilgün Marmara. Anlatamamak değil ölüm. Ölüm artık anlaşılamamak.

Bir ara intihar mektbundan çok etkilenmiştim. --- spoiler --- Sevgilim, Her gün kötücül bir düşü kurmak ve onu taşımak artık kılgıyı gerektiriyor. Sana böyle bir yük bırakmak istemezdim ama sen akıllı ve güçlüsün çabuk unutursun. Bu durumdan kimse kimseyi ya da kendini sorumlu, suçlu saymasın çünkü suç yok yalnızca ırmağın akışına bir müdahale söz konusu! Her anın niye’sini sorgulayan bir varlığın saygısızlığını yok etmek için kararlaştırılmış bir eylem bu! Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi. Yiten bu işte! Bu tükenişle hiçbir yeni yaşama başlanamaz, bu nedenle tüm sevdiklerime elveda diyorum. Beni bağışlayın! Bunu en çok annemden babamdan ablamdan ve Kağan, senden diliyorum. Dostlarımdan da! --- spoiler ---